در ایران پیش از تاریخ، نوع استحکامات عموما تابع مقتضیات ناشی از محل قلعه یا دهکده  و اوضاع طبیعی سرزمین بود، در همه دوره ها استحکامات را در دور افتاده ترین و مرتفع ترین نقطه بنا می کردند تا به سبب وجود شیب های تند یا کوه، دستیابی به آن دشوار باشد و مدافعان نیز در بالا قرار گیرند و از لحاظ دید مسلط باشد ضمن آنکه از خطر نقب زدن مهاجمان نیز محفوظ مانده و حمل ادوات محاصره ای به پای دیوار را دشوار نمایند، از آغاز دوران پیش از تاریخ در هزاره اول پیش از میلاد پیرامون دهکده ها نیز حصار کشیده می شد، اینکار نخست برای مصون ماندن از حمله راهزنان و جانوران وحشی بود ولی بعدها عمدتا برای دفاع متقابل در برابر هجوم دشمنان صورت می گرفت، در سراسر سرزمین ایران حصارهای محکم، دهکده ها و قلعه های مسکونی را می توان یافت که متعلق به هزاره سوم پیش از میلاد است.
جایگاه نظرات سون تزو (Sun Tzu) که بین سال های 320 تا 4000 قبل از میلاد می زیست در تاریخ اندیشه نظامی از جهات مختلف از جمله دفاع غیرعامل، قابل توجه می باشد. او می گوید: هنر جنگ بر پایه فرار و نیرنگ و خدعه استوار است و فرمانده واقعی کسی است که به هنرهای تظاهر، استتار و اختفا مجهز باشد.